Wat een hele gewone ochtend leek te worden, verliep onverwacht ineens heel anders. Zowel voor mijn dochter als voor mij.
DE ONVERMIJDELIJKE VRAAG
Tijdens het ontbijt zegt Mijntje ineens uit het niets:" mama, de tanden fee bestaat niet hè (dat wist ze al), doe jij dan ook de cadeautjes in onze schoen?!” Totaal onvoorbereid op deze vraag, verslikte ik mij in mijn koffie! Toen ik daar vervolgens eerlijk op antwoordde dat ik dat inderdaad deed, kwam meteen DE onvermijdelijke vraag: "bestaat Sinterklaas dan niet?"
Verdriet, ongeloof en boosheid
Toen ik daar (na enig twijfelen) "nee" op antwoordde, betrok haar snoetje. Verdriet, ongeloof en boosheid spreidde zich tentoon. Ik kreeg een brok in mijn keel. Hoe vaak had ik dit scenario de afgelopen jaren al doorgenomen in mijn hoofd? Ik dacht dus ook dat ik voorbereid zou zijn op deze vraag, maar toch overviel het mij. En vooral de emotie bij mij had ik niet aan zien komen. Toen ik dat verdrietige snoetje zag, maar vooral ongeloof en het gevoel dat ze dus jaren voor de gek gehouden was (zo zei Mijntje het letterlijk), voelde ik mij schuldig. Ik had het gevoel dat ik mij moest verantwoorden, maar dit was nu niet echt het ideale moment. Haar jongere broertje liep ook rond en we stonden op het punt om naar school te gaan.
Speciaal geheim
Ik heb Mijntje toen even mee genomen naar de gang. Manlief had het geheel meegekregen en leidde de jongste af. Ik keek Mijntje aan en zei in eerste instantie dat ik heel goed begreep dat ze nu verdrietig was en misschien ook wel boos. En dat dat ook mocht. Maar dat ik ook tegelijk heel trots was op haar, omdat ze al zo groot werd. Vervolgens zei ik tegen haar: “maar Mijntje, weet je dat jij nu een heel speciaal geheim hebt? ” Haar ogen werden groter en begonnen weer te stralen. “Er zijn nog heel veel kindjes die wel in Sinterklaas geloven, net als Pepijn”, (haar broertje) en vervolgens somde ik nog wat namen van vriendjes en vriendinnetjes op. “En jij weet het nu, maar je mag dat niet verklappen. Dat is ons geheim!”
Vragenvuur
Vervolgens werd ik overspoeld met vragen; “maar wie is dan die Sinterklaas die hier elk jaar bij ons thuis komt? En is die Sinterklaas die altijd op het kasteel komt, weer een andere dan? En die zwarte Pieten die altijd met Sinterklaas meekomen naar ons huis, zijn die dan ook niet echt? En zet iemand anders dan gewoon de zak met cadeautjes voor de deur?!” Alle kwartjes begonnen ineens te vallen bij Mijntje. Althans daar leek het op. Een gevoel van opwinding, spanning, ongeloof en teleurstelling maakten zich van haar meester.
Maar meer tijd om het erover te hebben, was er niet. Mijntje moest naar school. Terwijl ze met haar broertje en papa weg fietste, keek ze mij nog even aan. Ik gaf haar een knipoog en vervolgens verscheen er een lach op haar gezicht. Ik had met haar te doen dat het jarenlange geloof in een mooie traditie, nu in duigen viel.
Maar tegelijkertijd voelde ik ook een enorme trots! Kleine meisjes worden groot!
Gelooft jouw kind nog in Sinterklaas? Of is hij/zij inmiddels ook achter het ‘geheim?’
En hoe reageerde jouw kind daarop? Leuk als je dit met mij wil delen.
Lieve groet,
Joyce